Met de trein naar Europa’s hoogste watervallen
De schattige rood-witte treintjes van de Pinzgauer Lokalbahn slingeren langzaam door de Oostenrijkse Pinzgau-vallei. Dorpjes, pittoreske kerkjes en ijzingwekkende bergtoppen trekken aan je voorbij terwijl je naar een van de hoogtepunten aan beide uiteinden van de lijn reist – de kristalheldere Zeller See en de beroemde Krimml-watervallen, de hoogste in Midden-Europa.
“Nächste Bedarfshaltestelle” – “Volgende halte op aanvraag” – wordt elke 2-3 minuten omgeroepen en herinnert de reizigers eraan op een knop te drukken om de machinist te informeren als ze bij een van de 38 stations willen uitstappen. Veel van de stations, meestal niet meer dan een houten wachthuisje, bevinden zich tegen zo’n idyllische achtergrond dat je er gewoon uit wilt springen en aan je volgende avontuur wilt beginnen. Ik vecht tegen de neiging om bij elke stop op de knop te drukken. Slow travel heeft dit krachtige effect op me: het zorgt ervoor dat je elke plek, elk uitzichtpunt dat je tegenkomt, wilt bezoeken.
De Pinzgaubahn werd geopend in 1898. Destijds vervoerden de treinen niet alleen passagiers, maar ook hout en andere landbouwproducten. Tegenwoordig rijdt er elk uur een trein tussen Zell am See en Krimml, met een halfuurdienst op sommige delen van het traject. De rit van anderhalf uur loopt grotendeels langs de schilderachtige rivier de Salzach en vervoert forenzen, studenten en natuurlijk toeristen.
Deze laatsten nemen regelmatig de trein om naar het startpunt van een van de vele wandelroutes in het Pinzgau, het Nationaal Park Hohe Tauern of de Kitzbüheler Alpen te reizen. In de zomer kunnen fietsers hun fiets in speciaal aangekoppelde fietsrijtuigen meenemen om bij het startpunt van de populaire Tauern-Radweg te komen. Aan boord merk je meteen dat het ongedwongen spoorwegpersoneel een passie heeft voor hun vak. “We reizen alleen op deze ene route, maar die wordt nooit saai”, vertelt de conducteur glunderend.
Als je op een van de stationnetjes op je trein wacht, vergeet dan niet op de ‘Halt auf Verlangen’-knop in het zilveren vak op het perron te drukken. Deze informeert de machinist dat hij moet stoppen. Maar misschien heb je ook wel geluk, zoals een oudere heer overkwam die ik met een wandelstok richting station zag lopen. Even nadat onze trein al vertrokken was, riep een conducteur “Wollen Sie mitfahren?”, waarna de man bevestigend knikte. De trein stopte en het personeel hielp de wandelaar aan boord.
Dit ontspannen levenstempo en dit teken van menselijkheid – vaak nog maar moeilijk te vinden in ons drukke leven – is waar het bij slow travel om draait. Geen haast, geen tijdsdruk, gewoon een normale dag op de Pinzgaubahn…
Hoogtepunten op deze route:
Ga mee railtrippen!
